Een huisarts beschrijft de opmerkelijke transformatie van meneer Meijer, die een jaar geleden futloos en zwaar overgewicht de diagnose diabetes kreeg. Bij een recente controle was hij 20 kilo afgevallen met normale suikerwaarden, nadat hij ontdekte dat hij via zijn bewindvoerder €35.000 gespaard had. Met dit geld kon hij gezond eten kopen en hond Lobbes uit het asiel adopteren, waarmee hij dagelijks tien kilometer wandelt. Zijn verhaal toont hoe teamgerichte zorg en onverwachte financiële mogelijkheden tot ingrijpende levensverandering kunnen leiden. De arts werd herinnerd aan de waarde van multidisciplinaire begeleiding bij de wendingen in mensen's leven.
Een jaar geleden liep meneer Meijer voor het eerst mijn spreekkamer binnen. Futloos, onverzorgd en flink overgewicht. De diagnose diabetes sloeg in als een bom. Normaal gesproken krijg ik na zo’n diagnose vragen over insuline. Meneer Meijer was vooral diep geraakt. ‘Ik ben dus ziek’, zei hij meer tegen zichzelf dan tegen mij, ‘heel ziek’.
Op basis van zijn suikerwaarden kon ik weinig anders dan dat beamen. Met het advies de boodschap te laten bezinken verliet hij de spreekkamer. De POH zou een dag later contact met hem opnemen. Daarna heb ik eerlijk gezegd niet meer aan hem gedacht. Maar veel hoop zal ik niet gekoesterd hebben. Een man alleen, nauwelijks opleiding. Dat zijn meestal niet de mensen die zichzelf opnieuw uitvinden.
Onlangs zat hij opnieuw tegenover me vanwege een plekje op zijn rug. En dit keer was ik degene die diep geraakt was. Niet vanwege het plekje op zijn rug – ‘niets aan de hand hoor!’ – maar door zijn voorkomen. Nog steeds ietwat onverzorgd, maar zoveel gezonder in zijn uitstraling. Er was minstens twintig kilo af en hij oogde opvallend levendig en fit. In het dossier zag ik dat zijn suikers prima waren, zonder medicatie.
‘Hoe heeft u dat voor elkaar gekregen?!’ ‘Tja’, zei hij. ‘Ik leefde op patat en frikandellen en kwam de laatste jaren de deur nog nauwelijks uit. Toen u vertelde over de diabetes vond ik dat het anders moest. Irene (onze POH) had allemaal goede ideeën, dus belde ik mijn bewindvoerder of dat kon.’ ‘En het kon?’ ‘Ja dat kon. Mijn bewindvoerder zei dat ik €35.000 op mijn bankrekening heb. Dat wist ik niet. Ik heb nu negentien jaar bewindvoering. De laatste jaren schijn ik te sparen omdat de schulden weg zijn. Er is dus voldoende voor gezond eten dat ik lekker vind, een nieuwe koelkast en een hond.’ ‘Wat goed!’ ‘De ene dag eet ik zalm met spinazie, de andere bloemkool met kip. Dat at ik als kind ook graag. En met Lobbes – hij komt uit het asiel - ben ik gaan wandelen. Steeds een stukje verder. Moesten we allebei aan wennen, maar inmiddels lopen we al tien kilometer per dag. Sowieso fijn om niet meer zo alleen te zijn.’
‘En die bewindvoering is dus niet meer nodig?’ ‘Stoppen met de bewindvoering? Ik zou wel gek zijn. Van blauwe enveloppen krijg ik stress. Daarom ben ik in de schulden geraakt. Het kost me misschien € 140,- euro per maand, maar dat is het me meer dan waard als ik nare post gewoon op de stapel kan leggen. En dankzij de bewindvoering heb ik toch een mooi bedrag bij elkaar gespaard.’
De hond kwam. De diabetes verdween. De bewindvoerder blijft. En ik? Ik werd eraan herinnerd waarom het zo mooi is om mensen in teamverband te begeleiden in de wendingen van hun bestaan. In dit geval zou het zomaar kunnen dat meneer Meijer en Lobbes nog lang en gelukkig leven.
